Dag 13, 10 december; Hervey Bay

Nog 1,5 uur rijden naar Hervey Bay. We moeten toch best een afstand overbruggen in de tijd dat we hier zijn om op tijd in Sydney te zijn. Als je het in 1x zou rijden is het bijna 3000 km, maar met alle uitstapjes naar national parken die wat meer het binnenland in zijn, zal de eindstand nog veel hoger uitkomen. Bovendien wil je ook niet de hele tijd op de snelweg rijden. De binnenlandse weggetjes zijn vaak veel mooier.
De reden waarom we naar Hervey Bay gaan, is eigenlijk alleen, omdat we een uitstapje naar Fraser Island willen maken. Via de camperverhuurder hebben we, vanuit hun eigen ervaringen in het reizen met kinderen door Australië, tips gekregen waar we vaak het beste kunnen kamperen. En die tips hebben ons vooralsnog geen windeieren gelegd. Dus ook hier komen we op die manier aan een camping vlakbij de haven. Daar springen we snel in het zwembad, want het is opnieuw warm (maar veel beter te doen dan in het noorden) en boeken voor de volgende dag een dagtrip naar Fraser Island.
Laurens begint steeds beter te praten en is over het algemeen goed te spreken. Als hij niet moe of hongerig is, of zich verveelt (zoals af en toe onvermijdelijk is bij lange auto ritten), dan loopt hij de hele dag te zingen en te knuffelen. Het is leuk om je kinderen zo veel van dichtbij mee te maken en te zien hoe ze verschillen van karakter. Daar waar Rosalie zelfverzekerd, het liefst op blote voeten en zonder kleren rondloopt en alles zelf wil doen, is Laurens een veel aanhankelijker kind. Die begint te miepen als hij vieze voeten of handen heeft, vindt het water van het zwembad vaak te koud en wil het liefst gedragen worden en lekker bij je op schoot zitten. Veel zachtaardiger. Hij heeft het soms zwaar te verduren met die venijnige zus van hem. Ik moet er op mijn beurt weer op letten dat ik niet de hele tijd alleen maar voor Laurens op kom en ook voldoende positieve aandacht aan Rosalie schenk. Soms is het echt gewoon jaloezie. Ze doen het allebei in ieder geval super goed. Ze blijven altijd bij je in de buurt, passen zich aan aan het ritme en de nieuwe omgevingen en kunnen zich over het algemeen prima vermaken. We vragen Rosalie regelmatig of ze al naar huis wil, maar ze zegt van niet. Laurens roept iedere dag wel een aantal keer om oma en wil dan graag naar fotootjes van de oma’s kijken. Zo schattig.
Als we savonds voor de caravan zitten met een glaasje wijn en de kids liggen lekker te slapen hebben we het er over hoe goed we het hebben. Wat een onvergetelijke reis. We zijn benieuwd of Rosalie zich er later nog iets van herinnert. We hebben uitgerekend dat Laurens na deze reis een tiende van zijn leven op reis is geweest :-).