Dag 1; Australië, Cairns

Vanaf Bali is het nog maar 4,5 uur vliegen naar Cairns. Dat is net (of misschien net niet, maar het is niet anders) te overzien met m’n rug. Hopelijk zijn er wat plaatsen vrij en kan ik en/of een van de kinderen liggen. Maar nee, het vliegtuig blijkt propvol, we zitten niet op een plek met extra beenruimte of bassinets, maar gewone (krappe) zitplaatsen met Laurens op schoot. We zouden om 22.25 vliegen, maar hebben wat vertraging. Op zich niet erg, want we zouden om 4.55 plaatselijke tijd aankomen (2 uur tijdsverschil) en de camperverhuur gaat pas om 9.00 open. Hoeven we wat minder tijd te overbruggen. Rosalie valt vrijwel meteen in slaap. Ik kan een beetje over haar heen hangen om m’n rug te ontlasten. Dat lukt echter niet zo lang, want zodra ze wakker wordt, begint ze over te geven. Bert is zo alert om meteen zo’n spuugzakje te pakken, dus de schade valt mee. Maar niet veel later gebeurt het opnieuw. We krijgen gelukkig een nieuwe voorraad spuugzakjes, maar die hebben we dan ook allemaal nodig. Ze is duidelijk niet lekker en dat duurt tot en met de aankomst. Dat helpt wel in het mogen voorsorteren in allerlei rijen. Ik heb meteen weer de neiging (zoals jullie wellicht al gemerkt hebben) om bang te zijn dat ze van alles heeft opgelopen in Bali. Hoewel ik me dat aan de andere kant bijna niet kan voorstellen, want de dames hebben steeds voor ons gekookt, dus ze heeft niks raars gegeten ofzo. Op het vliegveld worden we ook nog ondervraagd over haar gezondheid en krijgen we de mogelijkheid om te rusten op de EHBO afdeling. We worden super hartelijk ontvangen en gewaarschuwd voor de hitte hier. Ze hebben eergister het hitte record ooit verbroken. Het was 46 graden. En dan moet je weten dat de luchtvochtigheid hier in deze tijd van het jaar rond de 90% is. Ongeveer alsof je de hele dag onder een douche van 46 graden staat. Hopelijk hebben we een goede airco in de camper! We wachten verder in de hal van het vliegveld. Rosalie ligt gelukkig op de grond te slapen en ik ga er naast liggen. En even voor negenen bestellen we een taxi naar de camperverhuur. Het is inderdaad al bloedheet. We worden ontvangen in een of andere loods en nemen de formaliteiten van de camper door. Ze vraagt of we geen kinderzitjes hebben besteld. Ik ben er bijna van overtuigd van wel, maar zij en haar baas bij wie ze dat checkt, van niet. Ik begin ook te twijfelen, want heb het al zo lang geleden geboekt, maar ik kan me niet voorstellen dat ik dat niet geregeld heb. Nog voordat ik er op sta het op te zoeken op een van hun computers wordt ze teruggebeld en blijkt dat we daar toch wel voor hebben betaald. We ‘mogen’ ze zelf kopen en dan achteraf declareren.
Daar gaan we dan. Spullen in de blafhete camper, zieke Rosalie er in en gaan. Bert gaat gelukkig als eerst rijden. De camper is best groot en bovendien moet je hier natuurlijk links rijden. Stoer hoor! En je wil dat ding echt zo snel mogelijk aan, want dan gaat de airco aan. Op naar het winkelcentrum voor kinderstoeltjes. Na een kleine detour, vinden we het betreffende winkelcentrum. Ik wacht met de kids in de auto, maar het duurt best even en het is op een gegeven moment 52 graden binnen. Ik moet er zo snel mogelijk uit met die kinderen. Het zweet gutst van hun (en mijn) lijfjes, ik ben meteen bang dat Rosalie uitdroogt, want ze houdt niks binnen, Laurens poept nog even in zijn broek en ik weet niet hoe ik die kinderen er uit krijg, want ik mag niet tillen. En dat alles na een nachtje te hebben overgeslagen in het vliegtuig. Ik vind van mezelf dat ik best een hoge psychische belastbaarheid heb, maar dit zijn wel wat veel uitdagingen tegelijkertijd. Prioriteit is de koelte opzoeken, dus toch zo goed en kwaad als het kan die kinderen uit de auto tillen en naar de dichtstbijzijnde geairconditionde winkel brengen. Dat is een bank. Nou prima. Rosalie gaat daar languit in het gangpad op de grond liggen, Laurens stinkt een uur in de wind, maar gelukkig laat iedereen ons met rust. Snel een schone broek, ORS uit de auto om Rosalie wat vocht binnen te brengen. O ja, we stonden ook nog op een invalide parkeerplek, omdat er na 3 rondjes rijden op de parkeerplaats nog steeds nergens plek was. Die eventuele bekeuring sturen we wel naar het camperbedrijf. Sjonge, wat is dat nu even klote dat het gewoon niet in orde is. Daar komt Bert met 2 kinderzitjes. Hij ziet ons zitten en ‘monteert’ snel de zitjes. Daarna kunnen we eindelijk gaan. De eerste camping is al geboekt en is in Ellis Beach, een half uurtje boven Cairns. We hebben daar een prachtplek, met aan de ene kant uitzicht over zee en aan de andere kant bergen. Helaas kunnen we bij de camper niet in zee, want het is stinger seizoen. Dat zijn van die kleine kwallen wiens steken dodelijk kunnen zijn als je ze niet direct in het ziekenhuis behandelt. Verderop hebben ze in zee wel een heel deel afgezet met een net, zodat je wel veilig kunt zwemmen. Mijn rug doet alleen zo zeer dat ik het niet red om daar heen te lopen. Gelukkig is er ook een zwembad en dat haal ik net. Koud water! Precies wat we nodig hebben. Hier blijven we even chillen.
Er is aan de overkant van de weg een restaurant (die vanwege de hitte om 18.00 dichtgaat), waar we wat gaan eten en ik een dure fles wijn bestel. Ik vind dat we dat wel verdiend hebben! Echter na een glas hebben we allebei genoeg en willen we naar bed. We liggen er met z’n allen al voor 19.00 uur in. En de camper staat aan de stroom, dus de airco in de camper kan aan. Die krijgt het echter niet kouder dan 29 graden, maar dat is al lang beter dan buiten.